Ik schreef een brief aan het plexiglas. En kreeg nog antwoord ook...
Geacht Plexiglas,
U beschermt de kassière en mijzelf tegen eenzame verstikkingsdood, verlies van geliefden voor altijd zonder afscheid, en doodziek aankloppen op gesloten deuren van overvolle ziekenhuizen. Dankzij u kan ik mijn voedsel nog vergaren en zij het hare betalen. Uw verdienste is glashelder.
Hoewel u dat zelf ook bent, brengt u mij in verwarring. U maakt namelijk, dat de kassière en ik als gekooide dieren zenuwachtig langs u heen en weer drentelen. Ieder in ons eigen aquarium. Daar waar we gewend waren om samen vrij te kunnen zwemmen in één en dezelfde oceaan van miljarden anderhalve meters groot. We zoeken instinctief naar een grotere opening waarvan we weten dat die er niet is. We zijn iets kwijt dat nóg zoveel meer is dan vrijheid, verbinding en het vertrouwde.
Dat stemt me steeds droeviger.
Ik moet u zeggen dat ik het eerst niet eens zo doorhad. Ik was te enthousiast over de doortastendheid van uw nieuwe eigenaar. Te bezorgd over te veel. Te druk met proberen het juiste te doen, en met erachter te komen wat dat überhaupt is. Te verdoofd door alle gebeurtenissen, informatie en veranderingen die op mij af komen. Om nog te kunnen voelen wat er gebeurt met mij als mens, voorbij de stress. Niet dat het helemaal niet voelbaar was, hoor. Een voortdurend unheimisch gevoel was duidelijk aanwezig. En ik wist dat dat niet alleen ging over de dreiging van ziekte en dood. Maar het bleef ongrijpbaar. Ik kon er nog niet bij komen.
Het is alsof ik nu langzaam ontwaak uit de nachtmerrie, die geen droom blijkt te zijn. Alsof ik nu pas kan bevatten, dat u niet binnenkort weer weggehaald wordt, en wat dat betekent.
Ik voel een groot verdriet, over kilte en afstand, die nóg zo oneindig veel verder gaan dan het gemis van knuffels met vrienden en familie. Ze zijn overal. Ze sijpelen door alle geledingen van ons dagelijks en minder dagelijks leven.
Het maakt dat ik met lippenstift zoenen en gedichten op u wil achterlaten. Ik wil u met mijn adem doen beslaan en daar hartjes en smiley’s in tekenen, heel veel. Maar dat is geen goed idee, he? Ik wil u dan in elk geval beplakken met stickers, zodat de vrije vogels niet tegen u te pletter vliegen. Of met de vrolijke boerderij-autoruit-plakplaatjes die mij doen denken aan onbezorgde vakanties ver weg, waar alles goed en vredig is.
Ik wil u zo graag veranderen. Uw glans bezoedelen, al is het maar een beetje. Iets minder transparantie zou mij gek genoeg een vertrouwder beeld geven.
Het is uw steriliteit die acuut onze longen redt.
Maar wat doet deze sluipenderwijs met ons hart?
In afwachting van uw reactie verblijf ik,
Hoogachtend en met hartelijke groet,
Marieke Vissers
***
Geachte mevrouw Vissers, beste Marieke,
Besef dat de mens veerkrachtig en eindeloos inventief is. En dat het leven altijd en overal nieuwe mogelijkheden biedt. Ook, juist, voor het goede. Als er ergens een deur sluit, gaat er ergens anders een open. Je hoeft alleen maar je blik vooruit te richten. Dan zie je de opening vanzelf. (Iets wat overigens niet lukt als je terug blijft kijken naar de gesloten deur.)
En besef, Liefde overwint alles. Liefde kan niet kapot. Als de vormen waarin ze zichtbaar was, verdwijnen, verdwijnt nog niet de Liefde zelf. Die beweegt eeuwig voort in de harten van de mensen en in al wat leeft. En zal met haar immense kracht nieuwe wegen naar buiten vinden, en nieuwe vormen en verbindingen creëren.
Dat is de mens op zijn/haar best!
Er verandert nu veel en snel. Het leven bestaat uit verandering en aanpassing, als een rivier die soms rustig kabbelt en dan weer in een stroomversnelling raakt, soms zelfs woest en hevig. Dat IS leven. Als je daarnaar kijkt met enkel angst en afwijzing, is alles wat je zult zien verlies en mogelijke problemen. Die zullen dan geheid waarheid worden. Zo zul je verbitteren en de wereld zal een nare plek worden.
Als je kiest om te kijken met vertrouwen, open je je vizier en je hart en zijn de mogelijkheden vol goedheid, schoonheid en Liefde legio en binnen handbereik.
Vertrouw Liefde. Vertrouw de Mens. Vertrouw het Leven. Vertrouw Jezelf.
Alles wat er gebeurt, hoort bij het leven. Ga niet stilstaan in ontkenning, verzet en angst. Beweeg met wat er is. Leef met wat er is. Creëer met wat er is. Wees moedig.
Jij bent het, die bepaalt hoe het wordt.
Niet ik.
Met heldere, lichte en liefdevolle groet,
Het Plexiglas
P.s. uiting geven aan je gevoelens en verlangens, zoals je deed in je brief aan mij, is daarbij net zo belangrijk als bewust positief vooruitkijken en voortbewegen. Want zolang je je gevoelens wegstopt en ze geen ruimte geeft, kun je niet werkelijk verder. Dan sjouw je te veel ballast mee. En ga je alles steeds meer zien door de grauwe bril van opgekropte pijn.
Voelen en uiten zijn echter wel iets anders dan oeverloos praten en sippen. Praten en zelfs huilen kunnen een vlucht zijn voor het werkelijk voelen van de pijn (en tegelijk kunnen beide wél een manier zijn, het zit hem in de interne verbinding waarmee het gebeurt). Goed doorvoelen geeft verwerking, waarna er weer ruimte komt voor de antwoorden waarmee je verder kunt. Die antwoorden kun je logischerwijs alleen vinden door de bron van je gevoelens recht aan te kijken en helemaal onder ogen te zien. En dat lukt alleen als je niet wegkijkt om je gevoelens, die daarbij onvermijdelijk voelbaar worden, te ontduiken.
In een situatie die snel en hevig is, kan dat vaak niet direct, zoals je ook nu ervaren hebt. Dat is een waardevol beschermingsmechanisme. Maar het is van wezenlijk belang dat je op zeker moment de confrontatie aangaat. En je in verbinding met je lichaam, hart en ziel, tijd en aandacht besteed aan wat er in je leeft.
Aan een ieder zou ik willen zeggen: geef daar prioriteit aan, hoe hectisch het leven ook is. Vertrouw erop, dat je wel een manier vindt (en durf daarbij zo onconventioneel en assertief te zijn als nodig). Niet alleen datgene wat gebeurt, maar ook hoe je er zelf mee omgaat, is bepalend voor je welzijn. En op dat laatste heb je wél invloed. Als je die verantwoordelijkheid voor jezelf neemt, maak je honderdtachtig graden verschil. Voor jezelf én voor iedereen om je heen.
