Als een bezetene

Lachen, huilen, slapen, poepen... het zijn de weinige dingen in het leven die op hun tijd echt moeten, die niet te stuiten zijn en dat maakt ze zo ontzettend lekker.

Zo is het ook met intuïtieve creativiteit. Het komt voelbaar opzetten als het tij en je houdt het maar beter niet te lang tegen. Soms kabbelt het en fladder je boven de stroom, met je grote teen het water dan wel, dan weer niet rakend. Andere keren word je meegesleurd in een kolkende rivier die bij de geringste hinder buiten haar oevers dreigt te treden. 

Dit abstracte schilderwerk in ruwe wol was zo'n woest proces. Kort en hevig. Als een bezetene. Hijgend van concentratie, merkte ik toen het af was. Overgegeven aan het figuurloze spel van licht en donker. In een opwelling mijn allereerste spinsels van hun plek gegrist en als bolwerken van chaos in het geesteslandschap geslingerd. Geen gepriegel. Geen zijdeglansjes. Geen tijd om van een afstand te bekijken. Het moest gemaakt worden zoals het gemaakt werd in al zijn rauwheid.

Of het nu voldoet aan allerlei innerlijke en uiterlijke schoonheidseisen of niet, ik hou ervan. Daarom heb ik het een lijst gegeven en een mooie plek aan onze muur. Alwaar mijn lief in al die abstracte vormen al het halve dierenrijk geïdentificeerd heeft.