zondag 6 oktober 2019

Het ijsvogeltje

Als ik in de problemen kom, kun je er donder op zeggen dat er acceleratie in het spel was. Versnelling, van mijn denken vooral, maar ook van mijn doen, bewegen, ademen. Gisteren, tijdens het wandelen, vertraagde ik dus weer eens bewust mijn pas. En mezelf. Acuut zag ik de hemelblauwe flits van een ijsvogeltje over de sloot naderen, de hoek omvliegen en in de verte verdwijnen. (Of was het Superman?) Wie het ook was, het vertelde me: trager is goed. Vergenoeglijk wandelde ik nog trager voort, met deze speciale (misschien wel van Superman in hoogst eigen persoon afkomstige) boodschap in mijn kielzog. Tot ik me snuivend, en versnellend, bedacht: "tsss, moet je horen wie het zegt!!!" Om daarna maar weer nederig terug te keren tot het tempo van mijn menselijkheid. Ik ben nu eenmaal geen Superman. En zeker geen ijsvogeltje.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten