Een ode aan mijn -toen- nieuwe vensterbank. Uit een periode waarin de wereld elke dag weer te veel voor me was. Gelukkig heb ik dat gevoel ver achter me gelaten.
Als ik me klein voel
En de wereld is te groot
Dan kruip ik achter je op de bank
En hou me stilletjes dood
Als ik wil schuilen
Voor alles wat me te veel raakt
Dan ben jij het die breedgeschouderd
en robuust mijn rust bewaakt
Over jouw schouder zie ik de wereld
Zonder dat die mij kan begluren
Ik kan ongestoord mijmeren en peinzen
en door je kruin in de verte turen
Naarmate jouw begroeiing
Tot grotere hoogte expandeert
Kan ik steeds meer doen en laten
wat mijn hartje stil begeert
Vensterbank jij houdt de wereld
Ver van mijn bank en van mijn bed
Jij hebt de volumeknop der ongewenste prikkels
resoluut op nul gezet
In alle chaos en verleiding
In de onderzekerheid van het bestaan
Vorm jij een barrière
Waarachter ik me veilig waan
Achter jouw witgeharde pantser
durf ik op te staan uit de dood
In jouw schaduw kan ik veinzen
dat de wereld klein is en ik groot
O veinsterbank jij bergt me
O herberg van verborgenheid
Zeker als een berggeit in onherbergzame gebergten
Waarborg je mijn geborgenheid
't Is een prachtige aanvulling op het artikel geworden. Je vensterbank is ietsjes ingekort, maar dat hou je toch. Dank!
BeantwoordenVerwijderenYoeke Nagel
Thanx Yoeke, ik ben heel benieuwd!!
BeantwoordenVerwijderen