Niet alleen aan de planten is de vroege lente merkbaar. Ook de zwanenkopppels in de polder wijken al een week of twee nauwelijks meer van elkaars zijde. De mannetjes vertonen opvallend veel territoriumgedrag, paraderend tegenover elkaar, met hoog opstaande vleugels, uitgezette veren en de borst ver vooruit. Imposant is dat.
Vorige week stuitte ik op een koppel dat bezig was elkaar het hof te maken. Wauw, wat is dat prachtig om te zien! Het verleidingsritueel dat ze met sierlijke, soepele halsbewegingen uitvoeren, steeds synchroon aan de ander, straalt een innige tederheid en erotiek uit die je bij dieren (en mensen) zelden ziet. Helaas had ik mijn camera niet in de aanslag en toen ik zover was, hadden de geliefden mij ook opgemerkt en zwommen gedecideerd verder het weiland in, om daar aan de slootkant te gaan grazen. Jammer, maar mijn aandacht was gewekt en in de dagen had ik een missie: het bekende hartje van zwanenhalzen fotograferen.
Het viel me op dat de innige manier van met elkaar omgaan ook buiten het paringsritueel doorgaat. In deze dagen doen de zwanen niets anders dan zij aan zij grazen, zij aan zij poetsen en zij aan zij slapen, waarbij hun bewegingen voortdurend die van de ander volgen. De symboliek van het zwanenhartje gaat dus nog veel verder dan alleen de vorm en het feit dat zwanenkoppels hun hele leven samenblijven.
Gisteren had ik eindelijk geluk. En ik kreeg niet alleen de hofmakerij voor mijn lens, maar meteen ook de hele vrijpartij. Een ware dans, die me laat snappen waarom het Zwanenmeer zo bekend en geliefd geworden is.
Het levert een prachtige serie op. Maar wat is het jammer dat ik maar een compactcamera heb met beperkte zoomlens. De scherpte laat door de afstand wat te wensen over. Tegelijk kan dat onmogelijk iets afdoen aan de schoonheid van zo'n liefdevol moment. Daarvoor was het te groots.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten