HET GEHEIM VAN SPRINGBALSEMIEN
Ken je haar? Vast wel. Met haar grote, leeuwenbek-achtige kelken in
vele tinten paars, tiert ze welig langs rivieroevers en bosbeken. De
zoete lokgeur die ze verspreid is zo weeïg, dat je er bijna misselijk
van wordt.
Ikzelf ontmoette springbalsemien voor het eerst
toen ik verhuisde naar de polder. Jarenlang bekeek ik van een afstand
haar schoonheid. Onwetend van het geheim dat ze in zich draagt.
Springbalsemien is een bloem vol verlangen. Een oersterk onstuitbaar
verlangen naar creatie, naar het voortbrengen van nieuw leven, naar het
in de wereld planten van haar potentieel en het delen van haar
schoonheid. En springbalsemien doet dat niet zomaar.
Perioden
van oorlog, droogte, hongersnood en andere tijden van schaarste en
overleven, hebben deze pientere dame gedwongen om een uiterst gehaaid
mechanisme te ontwikkelen voor de verspreiding van haar kostbare zaad.
Dat werkt zo:
Als springbalsemien haar fase van bloei volbracht
heeft, vormt zich op de plek van haar bloem een kegelvormige zaaddoos.
In die kegel groeit een lange veer, strak opgerold als de tong van een
kameleon. Helemaal binnenin dat rolletje zitten de kiempjes voor een
nieuwe generatie, veilig verpakt in de vele lagen groen weefsel.
Naarmate de zaadjes en ook de veer groeien, raakt de zaaddoos voller en
voller en neemt de innerlijke spanning toe. Wat het gevolg daarvan is,
ontdekte ik enkele weken geleden. Als je namelijk knijpt in de vrucht,
barst die open en springt het zaad van springbalsemien in het rond. Een
wonderlijk gezicht. Het kind in mij vond dat bijzonder amusant en dus
heb ik de afgelopen weken hier en daar heel wat potentiële
springbalsemientjes de wereld in geholpen. De meeste vruchten waren
weliswaar nog wat aan de dunne kant, maar als je maar hard genoeg kneep,
gaf dat toch effect, soort van.
Tot ik vandaag de ware kracht
van springbalsemien ontdekte. Want wie knijpt immers al die vruchten
open? Niemand. En dat hoeft ook niet. Wat bleek? Als de vrucht écht dik
is, als de spanning zich wérkelijk voldoende heeft kunnen opbouwen, dan
hoef je er maar een tikje tegen te geven en PANG, met de kracht van een
oerknal komt het zaad vrij, soms wel meters ver. De zachte aanraking van
het kleinste insect is voldoende om het voortplantingsproces in gang te
zetten. Mits de tijd er rijp voor is. Zo volmaakt is het leven, een
perfect op elkaar afgestemd geheel waarin alles een eigen plaats en tijd
heeft.
Al die keren dat ik met geweld een vrucht van
springbalsemien open forceerde, verspreidde ik prematuur zaad, dat
bovendien niet op de juiste plek terechtkwam omdat het mechanisme nog
niet volgroeid was. Dat proces was onomkeerbaar. Springbalsemien kan
maar één keer springen.
Dat deed me afvragen. Hoe vaak wil ik
in mijn eigen creatieproces met geweld iets de wereld inschieten, dat er
eigenlijk nog niet klaar voor is? En breder? Hoeveel ruimte geven
mensen in deze snelle, resultaatgerichte maatschappij nog aan zichzelf
en elkaar, om te groeien en bloeien in hun persoonlijke, natuurlijke
tempo? Hoe hard wordt er geknepen in de vruchten van werk, opvoeding,
onderwijs, persoonlijke ontwikkeling, relaties, seksualiteit. En hoe
verhoudt zich dat tot de vele burnouts, depressies, verslavingen,
overconsumptie, graaierij, intolerantie, agressie en geweld?
Voel je je persoonlijk aangesproken door het verhaal van
springbalsemien? Rij dan één dezer dagen eens langs een rivier. Of
wandel door een bos met sloten. Kijk naar haar uit. En als je haar ziet,
tik dan eens tegen haar vruchten. Niet knijpen. Net zolang tikken, tot
je er één vindt die klaar is om je haar geheim te openbaren. Voel deze
kracht van pieken op het juiste moment. Voel het. En hoor welk geheim ze
jou te vertellen heeft.
woensdag 17 september 2014
dinsdag 16 september 2014
zondag 14 september 2014
vrijdag 12 september 2014
Zuid Limburg in Zwart Wit
Zuid Limburg... langs kronkelweggetjes tussen de borsten van Moeder
Aarde, onder het licht van de volle maan, gilden de steenuilen pal boven
ons hoofd en overal om ons heen, terwijl zeldzame hazelmuisjes naast
ons ritselden en knabbelden in het struweel. Even daarvoor had in de
schemering nog een boommarter naar ons zitten kijken. Dat was allemaal
niet vast te leggen. Sommige andere dingen wel.
Abonneren op:
Posts (Atom)