zondag 5 februari 2023

Struik van verscheidenheid in eenheid

Zoveel ideeen voor vormen en kleurcombinaties. Zoveel ideeen voor legtechnieken om uit te proberen. Zoveel te ontdekken en te leren. Een fractie ervan kan ik kwijt in de Struik van Eenheid in Verscheidenheid, die een plek moet gaan krijgen op de gevel, tussen voordeur en raam. De buurt, het dorp, kunnen wel wat beeldende creativiteit, kleur, vrolijkheid en artistieke expressie gebruiken. Vind ik. Ook al is het dan verre van professioneel, ik vind het, lekker arrogant, ruimschoots mooi genoeg.

Decoratief
In dit project uit ik niet datgene wat ik als mijn diepere, subtielere artistieke fascinaties en sensualiteiten beschouw, die zich op de schemergrens van licht en duister bevinden en zich vooralsnog meestal uiten in potlood. Aanvankelijk vond ik dit decoratieve mozaiek zelfs maar oppervlakkig gehobby, hoeveel vreugde ik er ook aan beleef (of stom genoeg juist daardoor). Maar daar kom ik van terug. Ja, het is een andere laag. Maar misschien wel minstens zo diep, want een directe, sensuele uiting van mijn Grote Liefde voor het Leven. 

Bovendien ontwikkel ik een belangrijk stukje vaardigheid: spelen met kleur en daar zelfvertrouwen in ontwikkelen, wat nodig lijkt te zijn voor waar ik naar toe wil: mijn 'echte' werk in verf).

Individualiteit versus collectief
En hoe boeiend is het voortdurende proces van balanceren tussen de vrijheid van ontwikkeling van één individueel blad, in al haar oneindige mogelijkheden en groeivormen, om dan weer hoog nodig iets te 'moeten' doen aan eenheid en verbindende elementen. Om te ontdekken wat die elementen kunnen zijn, hoe ze wel en niet werken. Hoe individualiteit zich verhoudt tot het collectief. Hoe sommige, hoogst individueel ontwikkelende blaadjes veel ruimte vragen en chaos lijken te creeren, maar strategisch, op voldoende afstand (of juist heel dichtbij) gepositioneerd toch een heel waardevolle bijdrage aan het geheel leveren. En hoe andere, ogenschijnlijk eenvoudige, minder opvallende, individuen juist vergaand dienstbaar zijn aan de cohesie van het geheel. Met vele nuances daar tussenin. Allen even mooi en waardevol op hun eigen manier.

Chaos en harmonie
Fascinerend is het hoe een overeenkomst (groen) soms wel en soms juist helemaal niet harmoniserend werkt. En hoe soms grote tegenstellingen, onverwacht de chaos opheffen en op ongrijpbare wijze alles op zijn plek laten vallen. Tijdelijk, tot een nieuw toegevoegde creatie de boel weer op zijn kop zet en een nieuwe zoektocht naar 'rust' begint. 

Dit alles zo symbolisch herkenbaar in de struggles in mijn eigen leven, en in die van onze samenleving.

Ook nog interssant: als ik moe, overprikkeld of gestresst ben, vind ik het maar een lelijk, druk zooitje. Als ik uitgerust en ontspannen ben, vind ik het een mooi, levendig, rijk en toch samenhangend geheel (in wording).

Hoe groter de verzameling wordt, hoe groter de gevoelde druk om bij de creatie van een nieuw onderdeel rekening te houden met wat het geheel nodig heeft. Dat geeft dilemma's tussen het ene ontwerp, dat eenvoudiger is en mooier in het geheel past, en het andere, dat complexer en op zichzelf interessanter is (om te maken), maar 'te veel' lijkt te worden.