Ik benaderde enkele schapenhouders, maar zij konden me niet verder helpen. Ook bij levenaciers van machinale viltwol vond ik niet wat ik nodig had (ik gebruik sowieso liever lokale, ruwe wol). Ik toog naar Tineke van Vilt en Vezels, die driftig voor me aan het zoeken sloeg in haar voorraad. Maar de juiste kleuren zaten er niet bij. Alles was nog te grijs, vergeleken bij de wol van Coburger Fuchs, Solognote, Karakul en een voskleurige Ouessant, die ik eerder had gebruikt. Tot zij op de valreep een ingeving kreeg en achter uit een kast een trommel haalde met nog enkele grammetjes prachtige voskleurige wol, van vermoedelijk ook Coburger Fuchs en Karakul. Yes! Zeker niet de gemakkelijkste om te spinnen, wat ik bovendien al weer een jaar of twee niet gedaan had. Maar na een verrassend korte fase van gepruts verschenen de eerste strengen dunne draad alweer op de spoel. Lekker om te doen weer!
Wat eerst voelde als 'shit, vertraging', werd nu 'natuurlijk', met een gevoel van onvoorwaardelijke toewijding. Ik leer steeds meer mijn efficiente A naar B denken, willen en moeten, los te laten en de natuurlijke loop, ritme en tempo van de processen te laten zijn.
Daarna volgde een pauze van ruim een jaar, waarin Project Hersenspinsels en ik elkaar even weinig te vertellen hadden (al was de liefde er niet minder om) en ik in heel andere materialen werkte. En ook dat was goed, in alle vertrouwen. Onlangs heb ik de draad weer opgepakt. Nieuw materiaal spinnen en verse twijgen rijgen van de bestaande voor(d)raad, wisselen elkaar af.
Het ziet ernaar uit dat ik het ook met deze wol niet ga redden. Maar het is nu scheerseizoen. En ach, of het project nou acht, negen of tien jaar duurt, in plaats van de verwachte één ("een héél jaar?!"), dat maakt (bijna) helemaal niet meer uit.
