Mooie spreeuwlelijk

Lieflijk licht

Het is nog een beetje zoeken naar mijn eigen smaak, bijvoorbeeld qua tinten, waardoor het vaak lastig kiezen is tussen foto's. Soms hou ik van lichte dromerige foto's, soms van vollere kleuren. Het hangt af van het onderwerp en van mijn eigen stemming. En, praktischer, ook van de hoeveelheid licht waarbij ik de foto's op het scherm bekijk. Hoe de tinten uitvallen is meestal nog toeval, zoals bij deze foto's. Ik heb niets aan de instellingen veranderd, dus blijkbaar kan de kleinste verandering van hoek of afstand al verschil maken.

Vanavond voel ik veel voor het sprookjeslicht van deze. Ben benieuwd hoe ik er morgen over denk.

Vlinderverzameling

Stiekem verzamel je in korte tijd aardig wat vlindersoorten.

Bont zandoogje

Gehakkelde aurelia

Een heel mooi geaderd Geaderd witje

Kleine vos

Atalanta

Kleine vuurvlinder

En uit het compacttijdperk de Argusvlinder

Jonge grote bonte specht

(Deze foto heb ik achteraf iets onderbelicht)

Rode oogjes

Gansje gevonden

En weg was het jonge gansje weer, mee met de lokale dierenambulance, die het meenam naar de Rotterdamse vogelopvang Karel Schot, waar het zou worden nagekeken, eventueel beter gemaakt, verzorgd en uiteindelijk weer uitgezet. Het was nog geen tien minuten binnen geweest. Dat doen ze goed bij de Dierenbescherming.

Ik had het diertje gevonden op mijn wandeling langs het Kinderdijkse molengebied. Mank en achtergelaten door zijn familie, strompelend langs het prikkeldraad van een molenmoestuin. Eendenouders komen hun verloren kuikens nog wel eens zoeken, maar ganzen moeten voort, mee met de troep. Ik vermoedde dat deze spruit nog te jong was om het in zijn of haar eentje te redden.

Dat is de natuur, dat weet ik heel goed. Daarom grijp ik vaak niet in, tenzij een dier echt pijn lijdt. Maar gisteren was zo'n dag dat ik het gewoon niet over mijn hart kon verkrijgen om zo'n jong diertje aan zijn lot over te laten, overgeleverd aan de wrede molenkatten. En dus nam ik het mee. Vooral om het een kans op overleven te geven. Maar stiekem ook een beetje omdat er in mij nog altijd een klein meisje huist dat beestjes mee naar huis wilt nemen.

Of ik het diertje een dienst bewezen heb? Over die vraag heb ik me al zo vaak sufgepiekerd, ook bij ernstigere gevallen en tot tranen van frustratie aan toe, dat ik inmiddels vermoed dat ik het antwoord erop wel nooit zal vinden. Je wilt zo'n dier dolgraag helpen, maar je moet accepteren dat je niet weet wat het beste is. Het enige wat je dan kunt doen is op je gevoel afgaan en dat brengt me op zo'n moment toch meestal bij mijn eigen beschermingsdrang en overlevingsinstinct. Ook dat is de natuur.

Maar voor wie van een kleine etisch-filosofische overpeizing houdt, het volgende schreef ik aan iemand op de vraag hoe ik zelf over het bovenstaande denk:

Kikkers tellen

Zomervakantie op een zandplaat

Het moet een vreemd gezicht zijn geweest voor het handjevol vissers en plezierzeilers dat in de jaren tachtig de Waddenzee bevoer. In die zomers lag regelmatig een tachtig meter lang binnenvaartschip op een drooggevallen zandplaat, ver genoeg uit de eilandkust dat je die niet meer kon zien. Was het misschien in de problemen? Maar als je dichterbij kwam zag je mannen die de boeg teerden, spelende kinderen langs de waterlijn en de rookpluim van een net ontstoken barbecue. Daar was geen nood aan de man, daar werd vakantie gevierd.

Toen mijn vriend Marco en ik elkaar net een paar weken kenden, vertelde hij me op zo’n regenachtige zondagmiddag waarop het haardvuur denkbeeldig knappert, over de vakanties uit zijn jeugd. Het was in die jaren geen vetpot bij een gemiddeld schippersgezin en een ‘echte’ vakantie zat er voor hem en zijn broers niet in. Wel bood het werk van vader Barend en buurman Voorsluis een andere mogelijkheid: de rivier op en ook de zee. De avontuurlijke eenvoud waarmee de twee gezinnen die vakanties invulden klonk zo romantisch, dat ik op slag ook verliefd werd op de hele familie. Dit is hun bijzondere vakantieverhaal.

Purperreiger paparazzo

IK HEB 'M IK HEB 'M IK HEB 'M IK HEB 'M IK HEB 'M IK HEB 'M IK HEB 'M!!!

Hoe blij kan een mens worden van foto's? Heel blij! De uiterst schuwe en onbenaderbare, maar zo ongelofelijk prachtige purperreiger, waarvan ik echt een beetje fan ben, wilde ik al een tijdje dolgraag fotograferen. Afgelopen zondag zijn we speciaal naar Ameide gereden, waar de op een na grootste kolonie purperreigers van Nederland broedt. Maar anders dan overvliegend zag ik ze niet. Op de terugweg, urenlang de polder doorkruisend, kwamen we er een stuk of wat tegen langs de kant van de weg. Keer op keer ging de auto in de achteruit, keerden we om ('ah nog ééntje?'), of probeerde ik het lopend. Maar de vogel was steeds gevlogen voor ik maar scherp kon stellen.

Maar vandaag was het geluk geheel en al aan mijn zijde. Nog geen drie meter van me vandaan vloog een reiger de lucht in. Hij was niet grijs, maar bruin met een warme paarse gloed. Een purperreiger! Shit! Waarom had ik die niet gezien! Zo'n kans zou ik nooit meer krijgen. Maar al snel ging mijn frustratie over in een opperste staat van paraatheid, want het dier kwam aan de andere kant van de sloot direct weer neer. Camera! Nu! Schieten! Nee, eerst aanzetten! Sukkel! Ja, nu! Klik, klik, klik, klik, klik, klik, klik. Het was nu of nooit. Hij zou elk moment weer wegvliegen.

Niet dus. Meneer keek eens mijn kant op, keek eens om zich heen en bleef staan waar hij stond. Krap tien meter bij me vandaan! Ik wist niet hoe ik het had. Ik kon zelfs nog wat stapjes in zijn richting zetten en gaan zitten om op ooghoogte te komen. Vervolgens heb ik ruim een half uur daar gezeten, terwijl het dier uitgebreid zijn verenkleed begon te poetsen. Er kwamen wandelaars met honden voorbij, fietsers en brommers, maar het deerde hem niets. Ik ben nog wat dichterbij gekropen en bij elke behoedzame verplaatsing keek hij wel even op, maar ging vervolgens rustig door met waar hij mee bezig was. En ik kon alles vastleggen. Wat een belevenis!

Op een gegeven moment kreeg ik zelfs hoop dat hij ook nog een visje zou gaan vangen. En ook die wens werd vervuld. Alleen was het geen visje, maar een joekel van een vis. Geweldig om hem die te zien verorberen. Zie:

Grumpy old bastard

...was eigenlijk een grumpy dirty bastard. Hij leek stokoud, maar was bij nader inzien gewoon net met zijn kop in de modderige sloot voor hem gedoken. Het blijft een lekkere knorrepot zoals hij daar ineengedoken stond en ook bleef staan.

Het hoogste lied

... zing je vanuit het topje van een perenboom en dat doe je als vink soms zo graag, dat je zelfs niet wegvliegt als een mens je tot op twee meter nadert, waardoor die haar foto's dan weer niet hoeft te kroppen.

Stuifmeelfuif

Papavermagie

Een parkeerplaats naast een veldje met papaver en koolzaad... vijftien minuten wachttijd voor een afspraak... een camara die toevallig mee is... een hommelus industrius... en wel heel vreemd licht, achteraf gezien...

Wauw wat is dit mooi en bijzonder! Zelfs ik heb moeite te geloven dat hier niets aan bewerkt is. Maar het kwam zo uit de camera. Verrassing!

Oud en afgebladderd in Oud Alblas

Oud, verweerd, twintig keer geschuurd en geverfd in weer een andere kleur, afgebladderd, half kaal, beschadigd en gebarsten hout. Er is weinig waar ik me meer toe aangetrokken voel. Vooral als het een staldeur is, gemaakt uit dikke ruwe planken, grof gespijkerd, verstevigd met dwarsbalken en met het originele, inmiddels verroeste beslag er nog op, bij voorkeur scheef. Mmmmmjammie!

Alblasserwaardse fladderaars

Puur natuur, zonder crop, was het doel en dat is aardig gelukt, al jeuken m'n vingers wel om hier en daar een randje af te snijden. Zelf vind ik de kleuren zo in pasteltinten echt prachtig. Doe mij voortaan maar bewolking!

Geaderd witje

Kleine vos

Ok vooruit, één cropje dan

Atalanta speelt verstoppertje

Platbuiklibel

Purperreigerkuiken

Dit moet je zien.

Krimpenerwaard safari

Een foto excursie in de Krimpenerwaard met de lokale natuurfotograaf Peter de Mooij bleek een ware safari te worden, met wilde beesten, vleesetende planten en allesverwoestende explosies. De deelnemers hadden elkaar nooit eerder ontmoet, maar gezamelijk languit in de modder liggen bleek een zeer effectieve vorm van teambuilding. Al snel werden naast fotokennis ook shag en binnenbanden gedeeld. Hieronder het fotoverslag van een bijzondere, hilarische en leerzame dag. Voor meer foto's zie het weblog van Peter.

Hermelijnvlinder in de tuin van Peter

Kwaadaardige koppies van torenvalkkuikens

Een net uitgeslopen viervleklibel, op het punt van wegvliegen

Dezelfde libel, nog steeds niet weggevlogen

Weggevlogen en snel maar weer geland

Op zo'n klein kikkertje lijkt zelfs een zandkorrel groot

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, hang ik niet prachtig aan deze plant? moet dit lantaarntje gedacht hebben

Zonlicht doet de zonnedauw glimmen van trots. En geef 'm eens ongelijk, want welke andere plant in Nederland eet in plaats van gegeten te worden?

Per ongeluk artistiek

Marco en Johan verwisselen mijn ontplofte band voor een lekke band

Huiszwaluw bouwt huis

Wat ranst er door het struikgewas? Een ransuil

Nooit gedacht ooit een mol te kunnen fotograferen

Gewoon een mooie foto van mijn lief op zoek naar beestjes

Het spitse snuitje van een spitsmuisje