Hekwerk

 

Nachtdienst

 

 

 

Buiten wordt het donker

Over merels en aardbeien

Het grote en kleine grut dat rond dart in onze tuin, mag gerust een aardbeitje meepikken. Hé, mijn lief en ik zijn de beroerdste niet.

Het probleem is dat opgroeiende merels onverzadigbaar zijn, als ze eenmaal de merelpuberteit bereikt hebben. Er is er eentje die heel de dag om het aardbeienveldje heen draalt, zogenaamd op zoek naar wurmen. Alle vruchten worden al opgevroten voordat ze ook maar een fatsoenlijk kleurtje hebben kunnen krijgen.

 

Dus was het tijd voor maatregelen. Ik heb nog geprobeerd te onderhandelen met appel klokhuizen. Maar het mocht niet baten. De aardbeien zijn veruit favoriet. En dus spande lief een net. Maar wie zat er de volgende ochtend onder dat net? Ja hoor, onze lokale hangmerel. De ene na de andere aardbei moest er weer aan geloven.

En dan toch gaan zitten mokken, omdat ie zo niet bij het appel klokhuis kon komen. O, o, o, die mereljeugd van tegenwoordig.

Maar ach, wat zijn ze lief...

De kleur van pijn

Rood. De kleur van passie. En van hartstocht. Kwaliteiten waar we ons graag mee verbinden. Maar ook de kleur van pijn, van woede, en zelfs van haat. Net zo goed kwaliteiten van het leven. Maar in onze cultuur zien we dat liever niet zo. Terwijl het zo mooi kan zijn. Hartstocht en haat liggen dichter bij elkaar dan we denken.

Als de symboliek van kleuren behandeld wordt, in kunstzinnig onderwijs of in workshops persoonlijke ontwikkeling, worden passie en hartstocht bij de kleur rood standaard genoemd. Pijn en woede niet. Als ik dan aanvul dat rood ook daarvoor staat, zijn de reacties steevast: nou voor mij niet hoor, voor mij gaat het over passie. Zo'n reactie wordt dan zo haastig uitgesproken, zo vlug gebruikt om de 'negatieve' associatie van tafel te vegen, dat bij mij dan onwillekeurig de vraag op komt: wat moet hier zo krampachtig weggepoetst worden? Waarom? En met welke gevolgen? Vaak zijn dit de mensen die het minst vrij en passievol kunnen werken. Er zit vaak iets op slot. Als gevoel moet worden weggestopt, werkt dat vaak twee kanten op.

Waarom zien we pijn en woede als zo negatief? En waarom negeren we het zo vaak? Ze horen toch bij het bonte geheel dat het leven is? Zonder pijn geen geluk, zonder woede geen blijdschap. Dat weten we allemaal. Maar desondanks negeren we het liever. In het openbaar al helemaal. En vaak ook in onszelf. Met alle gevolgen van dien.

Pijn die gevoeld, geuit en gezien mag worden, kan aanzwellen en wegebben als het tij. De levensstroom wordt niet geblokkeerd en uiteindelijk kun je verder, onbeladen, licht, vrij en vol ruimte voor wat komt. Pijn die genegeerd en onderdrukt wordt, zet zich vast in het lichaam, gaat etteren, zweren, groeit uit tot een monster en komt er hoe dan ook op een dag uit. In de vorm van steeds terugkerende absurde woede over rondslingerende was of 'die buitenlanders', of als kwaadaardige cellen, depressie of andere levensbelemmerende zaken die vele malen gevaarlijker zijn dan het oorspronkelijke 'kwaad'.

Ondertussen moeten allerlei sluimerende gevoelens van onbehagen worden gedempt door bergen suiker, alcohol, consumptiegoederen, keiharde beats, werk, presteren in welke vorm dan ook, adrenalinekicks van sport, of gewoon een algeheel patroon van hollen en stilstaan. Met allerlei onbevredigde gevoelens van leegte, schuld en schaamte als gevolg, die op hun beurt weer moeten worden weggewerkt.
Desondanks vond de positieve psychologie de laatste jaren veel gevolg. Richt je op het goede, stuur je gedachten, gebruik positieve affirmaties, was het devies. Maar hoe zit het met de bron van het negatieve die blijkbaar ergens sluimert?

We dragen allemaal pijn met ons mee, bewust of onbewust. Pijn van zaken die lang, heel lang of kort voorbij zijn, maar nog steeds voelbaar. Pijn die we ooit moesten wegstoppen, maar die nooit weg is gegaan en die zich af en toe een weg naar de oppervlakte vecht. Meestal op momenten dat het ons helemaal niet uitkomt, of ons hoogst verbaast. Soms vermomd in de melancholie van de herfst. En bij vrouwen vaak verstopt in terugkerende irritaties en huilbuien rond hun maandelijkse periode. Zo hebben we allemaal wonden die nog niet geheeld zijn. Nog steeds niet? Nee, nog steeds niet. Als het helingsproces nog niet klaar is, is het nog niet klaar. Welk idee we ook mogen hebben over de duur van zoiets.

Op zulke momenten stilstaan bij het gevoel, het laten komen en weer gaan, tijd nemen om te troosten of te laten troosten, het eventueel te schilderen, fotograferen, beschrijven of bedichten, is geen aanstellerij, geen last, geen zwakte, geen falen. En het is ook iets anders dan zwelgen in je verdriet, of blijven hangen in het verleden. Het is een gezonde middenweg tussen negeren en niet loslaten. Niets om je voor te schamen, niets om te verbergen. Het is immers zelfzorgend, constructief en het voorkomt veel groter leed. En dus is het ontzettend volwassen, moedig en krachtig.

Pijn die genegeerd wordt en behandeld als een nutteloos en levenloos ding, leidt uiteindelijk tot destructie en stilstand. Pijn die kan stromen en mag leven, kan uiteindelijk nieuw leven voortbrengen.

Nog even snoepen van de zomer

Zuid Limburg in Zwart Wit

Zuid Limburg... langs kronkelweggetjes tussen de borsten van Moeder Aarde, onder het licht van de volle maan, gilden de steenuilen pal boven ons hoofd en overal om ons heen, terwijl zeldzame hazelmuisjes naast ons ritselden en knabbelden in het struweel. Even daarvoor had in de schemering nog een boommarter naar ons zitten kijken. Dat was allemaal niet vast te leggen. Sommige andere dingen wel. 

See true me

 

In de zevende hemel

Uit het ei

Zo kwetsbaar en zo klein
kunnen we allemaal wel eens zijn
Soms is het buiten gewoon te guur
voor heel veel actie en avontuur
We mogen dan best even wegduiken
tot onze kracht weer begint te ontluiken
Daarna kunnen we heel de wereld aan
en zal alles weer van harte gaan

 

 

Chaos in mijn hoofd

Zo'n dag... Wakker geworden vol ideeën... Eenmaal beneden bedenk ik dat ik zo meteen eerst de afwas moet doen... Of zal ik toch eerst mijn wandeling maken? Oh wacht, eerst die ideeën opschrijven, voor ik ze vergeet... Maar eerst ff gauw m'n email checken... En vooruit, Facebook ook maar even... Wauw, wat is dat voor iets gaafs! Wie heeft dat gemaakt? Via via weer een berg onwaarschijnlijk gave wolwerkers ontdekt... Hoog tijd om terug te keren naar mijn eigen werk... Maar wat? Zoveel ideeën. Ga ik verder met mijn boom? Ga ik dat nieuwe idee voor een lamp uitproberen? Toegepaste kunst is toch ook wel gaaf. Het is niet zoveel werk... Maar dan moet ik eerst naar de winkel. Misschien kan ik dat combineren met mijn wandeling... Oh ja, maar eerst de afwas. En eigenlijk ook nog even stofzuigen... Of toch maar eerst wandelen? Het lijkt erop dat ik het nodig heb... Nee, echt eerst die ideeën opschrijven... Hé, wat ligt daar, oh ja die enquête van de gemeente. Die moet ik echt niet vergeten. Eerst maar even invullen... Wat me herinnert aan het nieuws gisteravond en mijn zorgen over waar het heen gaat met Nederland. Waarom doet niemand iets? Waarom doe ik niets? Dit kan toch niet! Ik moet hier iets over op papier zetten... Tot de conclusie gekomen dat ik het los moet laten. Schrijven helpt altijd. Gewoon verder met mijn eigen ding... Eh, wat ging ik ook al weer doen? Hm, eerst maar eens ontbijten... Enzovoorts, enzovoorts, enzovoorts...

En toch ben ik blij met zulke chaotische en impulsieve dagen. Als ik me eraan overgeef, zitten ze vol verrassende inspiratie en creativiteit. Die afwas, die komt morgen wel.

Where summer never ends

Look into my mirror

Nature's sensuality

Gewoon mooi

Gele luzernevlinder

Alive and swinging

Juffertje in het groen