Over merels en aardbeien

Het grote en kleine grut dat rond dart in onze tuin, mag gerust een aardbeitje meepikken. Hé, mijn lief en ik zijn de beroerdste niet.

Het probleem is dat opgroeiende merels onverzadigbaar zijn, als ze eenmaal de merelpuberteit bereikt hebben. Er is er eentje die heel de dag om het aardbeienveldje heen draalt, zogenaamd op zoek naar wurmen. Alle vruchten worden al opgevroten voordat ze ook maar een fatsoenlijk kleurtje hebben kunnen krijgen.

 

Dus was het tijd voor maatregelen. Ik heb nog geprobeerd te onderhandelen met appel klokhuizen. Maar het mocht niet baten. De aardbeien zijn veruit favoriet. En dus spande lief een net. Maar wie zat er de volgende ochtend onder dat net? Ja hoor, onze lokale hangmerel. De ene na de andere aardbei moest er weer aan geloven.

En dan toch gaan zitten mokken, omdat ie zo niet bij het appel klokhuis kon komen. O, o, o, die mereljeugd van tegenwoordig.

Maar ach, wat zijn ze lief...