Wurm 1

Het is berm-schnabbel-weer. En dat is best een ding. Vraag maar aan de eenden.
Soms komen de omstandigheden - vraag mij dom mens niet welke, maar regen lijkt er in elk geval een van te zijn - tot een zich nog verrassend nauw komende samenhang, die de modder in veuren en bandensporen in de bermen, tot een voedzame traktatie van jewelste maakt, met een ook nog eens perfecte zompigheid. Dan plons je daar met je vette eendenborst lekker in, liefst na een aanvlieg. Of je maakt schommelend je entree -dat lijkt wat gewoon, maar de buikstrelende ondiepte van zulke mini slootjes maakt dit toch tot een zalige ervaring- steekt je kop naar voren en schnabbelen maar. Tot je ervan zinkt. Vandaag is het - blijkbaar - zo'n gelukkige dag. Om de zoveel meter zag je een stelletje samen snacken. Weet je dat ook weer. Wat moet je anders met dit weer? Zonder snavel.

Wurm 2

Met glans wegrotten. Niets blinkt daar zo in uit als bladeren op het pad van een miezerig druipend herfstbos tegen het einde van november (vroeger begin november). Op zonderdagochtend, zo tussen tien en elf, als iedereen in de kerk of voor de tv zit, dan is de schijn betoverend schoon. Vraag maar aan de merels die er half verblind delicatessen onder vandaan snaaien. En aan de bewoners van de inzakkende paddestoelendorpen, die op zulke zondagochtenden hun baarden nauwkeurig in model kammen in de spiegels onder hun parmantige voetjes. En dan 's middags naar de Ikea, niets kopen en een hotdog eten.
Wij natuurlijk. Zij niet. In paddestoelendorpen heb je geen Ikea's. Die heb je alleen in de stad.