dinsdag 1 augustus 2023

Experimenten Project Elzenweg

Verbeeldings-experimenten van een enorme verzameling indrukken uit 13 jaar lang elke dag de Elzenweg bewandelen, in diverse materialen (en voor het eerst na vele jaren weer geschilderd!)












maandag 13 maart 2023

Ode aan intens mens zijn

Deze ode was een inzending voor een win-actie. Waarbij mijn woordspelerij mezelf bijna buiten zinnen oversteeg. En dus verdient het een plek in dit persoonlijke creatief archief. De verwerkte gedichten zijn oud, de rest nieuw.

ODE AAN INTENS MENS ZIJN

Hoi Lotte,
Het mocht langer toch? :D (op plezierjachtig eigen risico) (en tegelijk een beetje hersenoveractiviteitreizend ((want voor jou -rovend)) tussen zelfingenomenheidonisme en gene) (maar, nu geen zelf-sarcastratie a.u.b., dus zelfredzaamheidsvest aan, en plons)
Want, ‘intens mens zijn’ moet wel in minstens twee van de vele comple/imentaire toestanden bedicht worden. (Intensiteit en dicht-heid zijn ook nog eens synoniemen.) Met in het eerste eigen gedicht mijn eigen antwoorden na vijftien jaar groei toegevoegd, op de verwarde vragen van toen. Hoewel op rijm, gaat, nu de hogedruk wat van de ketel is, het poëtische er wel een beetje vanaf. Vragen zijn, met weemoed (en door al de moedige weeën waarmee ze ter wereld kwamen), zoveel lyrischer dan antwoorden. Maar wat een voedingsbodem zijn ook relatieve(rende en toch nog wel te vaak hollende) rust en steeds standvastiger eigen wijsheid voor allerlei productiviteit en nieuwe quests (mijn beeldende creativiteit is één grote ode aan intens mens zijn, realiseer ik me, wat momenteel een fijne nieuwe context is, bij het gloren van een nieuwe ((intermens!)) groeistuip).
Ik wil je bundel, als fan, dan ook heel graag voor mezelf. Om gretig te slurpen en bevoeldzaam te kauwen sowieso. Om van te leren en in te zwelgen. En als identiteitsymbolisch (soms zelfs een vlaagje idolisch) relikwie binnen oogbereik, oftewel boekbeeld van (h)erkenning. Ik draal al een paar dagen over de aanschaf, dus het toeval is al synchronisch leuk. En… laat ik nou 16 maart ook nog jarig zijn… (sorry hoor ;) )
Tunc nunc, ad punctum…

zondag 5 februari 2023

Struik van verscheidenheid in eenheid

Zoveel ideeen voor vormen en kleurcombinaties. Zoveel ideeen voor legtechnieken om uit te proberen. Zoveel te ontdekken en te leren. Een fractie ervan kan ik kwijt in de Struik van Eenheid in Verscheidenheid, die een plek moet gaan krijgen op de gevel, tussen voordeur en raam. De buurt, het dorp, kunnen wel wat beeldende creativiteit, kleur, vrolijkheid en artistieke expressie gebruiken. Vind ik. Ook al is het dan verre van professioneel, ik vind het, lekker arrogant, ruimschoots mooi genoeg.

Decoratief
In dit project uit ik niet datgene wat ik als mijn diepere, subtielere artistieke fascinaties en sensualiteiten beschouw, die zich op de schemergrens van licht en duister bevinden en zich vooralsnog meestal uiten in potlood. Aanvankelijk vond ik dit decoratieve mozaiek zelfs maar oppervlakkig gehobby, hoeveel vreugde ik er ook aan beleef (of stom genoeg juist daardoor). Maar daar kom ik van terug. Ja, het is een andere laag. Maar misschien wel minstens zo diep, want een directe, sensuele uiting van mijn Grote Liefde voor het Leven. 

Bovendien ontwikkel ik een belangrijk stukje vaardigheid: spelen met kleur en daar zelfvertrouwen in ontwikkelen, wat nodig lijkt te zijn voor waar ik naar toe wil: mijn 'echte' werk in verf).

Individualiteit versus collectief
En hoe boeiend is het voortdurende proces van balanceren tussen de vrijheid van ontwikkeling van één individueel blad, in al haar oneindige mogelijkheden en groeivormen, om dan weer hoog nodig iets te 'moeten' doen aan eenheid en verbindende elementen. Om te ontdekken wat die elementen kunnen zijn, hoe ze wel en niet werken. Hoe individualiteit zich verhoudt tot het collectief. Hoe sommige, hoogst individueel ontwikkelende blaadjes veel ruimte vragen en chaos lijken te creeren, maar strategisch, op voldoende afstand (of juist heel dichtbij) gepositioneerd toch een heel waardevolle bijdrage aan het geheel leveren. En hoe andere, ogenschijnlijk eenvoudige, minder opvallende, individuen juist vergaand dienstbaar zijn aan de cohesie van het geheel. Met vele nuances daar tussenin. Allen even mooi en waardevol op hun eigen manier.

Chaos en harmonie
Fascinerend is het hoe een overeenkomst (groen) soms wel en soms juist helemaal niet harmoniserend werkt. En hoe soms grote tegenstellingen, onverwacht de chaos opheffen en op ongrijpbare wijze alles op zijn plek laten vallen. Tijdelijk, tot een nieuw toegevoegde creatie de boel weer op zijn kop zet en een nieuwe zoektocht naar 'rust' begint. 

Dit alles zo symbolisch herkenbaar in de struggles in mijn eigen leven, en in die van onze samenleving.

Ook nog interssant: als ik moe, overprikkeld of gestresst ben, vind ik het maar een lelijk, druk zooitje. Als ik uitgerust en ontspannen ben, vind ik het een mooi, levendig, rijk en toch samenhangend geheel (in wording).

Hoe groter de verzameling wordt, hoe groter de gevoelde druk om bij de creatie van een nieuw onderdeel rekening te houden met wat het geheel nodig heeft. Dat geeft dilemma's tussen het ene ontwerp, dat eenvoudiger is en mooier in het geheel past, en het andere, dat complexer en op zichzelf interessanter is (om te maken), maar 'te veel' lijkt te worden.