Ondertussen is het project de afgelopen twee weken maar weer eens in anti-motten-quarantaine gegaan. Ik span dan een plastic bouwzeil om het werk heen en hang in die afgesloten ruimte gif casettes. Ik ben eigenlijk fel tegen het gebruik hiervan, maar voor dit project zit er niets anders op. Het is te groot en kwetsbaar om te kunnen bevriezen of wassen. En er zit zóveel werk in en heeft zo'n waarde voor me, dat ik me bij uitzondering het gif permitteer. Wellicht was dit echter de laatste keer, want vorige week zag ik een andere oplossing: sluipwespen. Die minuscule beestjes schijnen feilloos de motteneitjes op te sporen, en leggen er dan hun eigen eitjes in. Einde motjes, zonder aantasting van het materiaal, of het milieu. Dus ook hier: ik ben benieuwd!
Naast al deze praktische activiteit, heb ik toch ook weer een mooi symbolisch inzicht opgedaan. Hoe meer je namelijk richting de uitersten van licht en donker gaat, hoe minder verschil er zichtbaar wordt in de warmte van de kleur. En in het uiterste "wit" en "zwart" (tussen aanhalingstekens, want echt zwart en wit is er niet in natuurtinten, natuurlijk), is het onderscheid tussen roder of grijzer helemaal weg. Terwijl in de middelste tinten het verschil tussen de warme en koele tonen veel helderder is, en daar het helderste "rood" te vinden is.
N.B. Dan heb ik het dus over het natuurlijke kleurspectrum der schapenvachten, niet over de kleurenleer van Itten, hoewel ik wel door de bril van dat systeem kijk, met zijn onderscheid tussen licht en donker, warm en koel, helder en grauw)
Zo zie je dus hoe, daar waar we vaak denken dat het allemaal vooral te beleven is in de extremen, ver van het saaie gemiddelde, er ook in dat midden juist weer andere prikkels te ervaren zijn. Het is maar net voor welke dimensie je je ogen opent. Lang leve de kleurenleer! Kunst leren kijken (en maken natuurlijk) is wat dat betreft een enorm waardevolle vaardigheid. Net zoals een bioloog hele werelden (met daarin de spannendste soap's) aanschouwt in wat voor een ander mos, en niet meer dan dat, is. Hoe meer je ergens in verdiept, hoe meer er zich een nieuw universum voor je opent, dat ook je kijk op alle andere zaken verrijkt.
Zo kan leven op de vierkante milimeter boeiend en spannend zijn als een reis naar de maan.
