Als paddenstoelen zijn mijn fotoblogs de afgelopen maanden uit de grond geschoten. En nu heerst er al een week of wat radiostilte. Mijn moeder had het al snel door: Marieke is met iets anders bezig. En dat klopt.
Ik ben weer aan het werk!
Nu zal dat voor de meeste mensen nogal logisch klinken, maar dat was het voor mij lange tijd niet. Want de afgelopen maanden was ik herstellende van een zware burn out, die bijna twee jaar geleden begonnen is. Zo enthousiast als ik de laatste maanden heb kunnen fotograferen en bloggen, zo weinig kon ik in de anderhalf jaar daarvoor. Eigenlijk kon ik vrijwel niets, behalve wandelen, heel veel wandelen. Ik zal daarover niet uitweiden, het was een hele zware en angstige tijd, maar het is voorbij. Ik heb het, zonder medicijnen en door te werken aan de oorzaken, overwonnen. En ik ben er duizend maal sterker en wijzer uitgekomen.
Sinds ik in februari van dit jaar ontslag heb genomen, om op mijn manier te kunnen herstellen (en niet als een robot, zoals de tegenwoordige wetgeving dat zo’n beetje van je eist), is het gestaag beter met me gegaan. Veel sneller dan ik had durven hopen. En nu is het tijd om voorzichtig te gaan verwezenlijken wat al een aantal jaren mijn droom is: mijn eigen onderneming als freelance schrijver/journalist.
Ik heb een plan en sinds deze week werk ik daar elke dag twee uur aan: onderwerpen bedenken voor artikelen, research doen, interviews plannen en afnemen en natuurlijk schrijven. Ik werk toe naar een klein portfolio dat ik wil voorleggen aan een aantal ervaren schrijvers. Even checken waar ik sta. Op basis daarvan bepalen welke cursus ik nog wil doen. En bepalen wat op dit moment, met mijn huidige schrijfniveau, een haalbare markt is om mijn schrijfkunsten en artikelen op aan te bieden. Ondertussen wennen aan de structuur en kijken of ik het aantal werkuren langzaam kan opbouwen. En vooral naar mijn lichaam blijven luisteren en geen grenzen meer overschrijden die niet overschreden moeten worden. Volop uitdaging!
Twee uur per dag lijkt niet veel, maar ik kan er nog niet zo veel naast doen, zeker niet met mijn hoofd. Fotograferen komt er dus even niet van. Dat vind ik wel jammer, want ik was net zoveel aan het leren. Maar er moet ook weer eens brood op de plank komen. En hoe leuk fotografie ook is, het blijft voor mij hobby. Schrijven is mijn vak.
Het is tijd om mijn professionele leven de aandacht te gaan geven die het stiekem al heel lang vroeg. En dat bevalt me nu al enorm goed!