De beverrat wordt net als de muskusrat bestreden omdat hij dijken onstabiel maakt met zijn gegraaf. Begrijpelijk, maar als je dat roze baby-beverratten-snoetje eenmaal van dichtbij gezien hebt kun je dat niet voor je ogen laten gebeuren. Dus maakten we de eerste levende vangkooi die we ter plekke tegenkwamen lekker dicht. Er was daar ten slotte niet eens een dijk. En de tweede kooi, die al dicht en bewoond bleek, hebben we opengezet. De gevangene ging er als een speer vandoor. Ondertussen wist ik ook wel dat de rattenvanger een dezer dagen de kooien gewoon weer open zou zetten en ze alsnog gevangen zouden worden. Maar toch maakte mijn hart even een sprongetje. Hopende dat de moeders voorlopig van deze ervaring geleerd hadden en op zijn minst de jongen oud genoeg konden worden om voor zichzelf te zorgen.
Van de hele actie heb ik in alle opwinding vergeten foto's te maken. Wel heb ik de dieren in hun vrijheid kunnen vastleggen. Toen we arriveerden bij het hol kwam eerst moeder beverrat aanzwemmen. Ze wachtte even op een kei in ondiep water en liep toen rustig naar de ingang van het hol. Daar wachtte ze op de kleintjes, die daarna één voor één kwamen aanzwemmen, even op een steen hingen en naar het hol trippelden. Ze waren dus niet eens zo schuw, waardoor ik ze ondanks het schaarse licht en ontbrekend statief nog redelijk kon fotograferen. In Photoshop heb ik de toch nog erg donkere foto's flink kunnen ophalen. De functie Shadow & Highlight blijkt daarbij erg handig.
Vanochtend bleek de rattenvanger alweer aan het werk te zijn geweest. Eén van de kooien was weg. En er lagen verse bloedsporen. De andere kooi hebben we maar weer dichtgemaakt, tegen beter weten in.
Brilliant shots.
BeantwoordenVerwijderenGoed bezig daar!
BeantwoordenVerwijderen