maandag 8 oktober 2012

Verloren


Waar ben ik gebleven?
Ergens in de afgelopen zeven
weken ben ik mezelf weer verloren
Natuurlijk kon ik het horen,
proeven, voelen, zien en ruiken
Een oude verslaving begon te ontluiken
Maar ik kon de herinnering niet gebruiken
om het noodlot te ontduiken

Ik moest weer zo nodig presteren
Met twee ballen extra jongleren
En glazen vol bubbels serveren
op het feest der verwachtingen
om te stijgen in hun achting en
weer het beste meisje van de klas te zijn
Lopen op hete kolen doet geen pijn
zolang je gelooft in wat je doet
Maar loop je alleen omdat het moet?
Dan brand je op
van teen tot top
De eerste keer zal het niet zijn
Ik herinner me die helse pijn

Zal ik het ooit leren?
Ik kan niet anders dan opnieuw proberen
Voor de tweede, derde en vierde maal
Het voelt als een blackout voor een volle zaal
Eerst moet je kruipen, dan pas kun je lopen
Waarom blijf ik dan toch hopen
dat ik morgen al kan rennen?
Zal ik er ooit aan wennen
dat het leven zijn eigen tempo houdt?
Stop ik ooit met streven naar goud?
Naar goedkeuring en erkenning?
Kan ik ooit stoppen met deze ontkenning
van mijn eigen diepste verlangen
om oprecht en onbevangen
de wereld te beleven,
de liefde aan mezelf te geven,
te stoppen met overleven
en eindelijk zelf te gaan leven?

(5 december 2007)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten