Waar ben ik gebleven?
Ergens in de afgelopen zeven
weken ben ik mezelf weer verloren
Natuurlijk kon ik het horen,
proeven, voelen, zien en ruiken
Een oude verslaving begon te
ontluiken
Maar ik kon de herinnering niet
gebruiken
om het noodlot te ontduiken
Ik moest weer zo nodig presteren
Met twee ballen extra jongleren
En glazen vol bubbels serveren
op het feest der verwachtingen
om te stijgen in hun achting en
weer het beste meisje van de klas
te zijn
Lopen op hete kolen doet geen
pijn
zolang je gelooft in wat je doet
Maar loop je alleen omdat het
moet?
Dan brand je op
van teen tot top
De eerste keer zal het niet zijn
Ik herinner me die helse pijn
Zal ik het ooit leren?
Ik kan niet anders dan opnieuw
proberen
Voor de tweede, derde en vierde
maal
Het voelt als een blackout voor
een volle zaal
Eerst moet je kruipen, dan pas
kun je lopen
Waarom blijf ik dan toch hopen
dat ik morgen al kan rennen?
Zal ik er ooit aan wennen
dat het leven zijn eigen tempo
houdt?
Stop ik ooit met streven naar
goud?
Naar goedkeuring en erkenning?
Kan ik ooit stoppen met deze
ontkenning
van mijn eigen diepste verlangen
om oprecht en onbevangen
de wereld te beleven,
de liefde aan mezelf te geven,
te stoppen met overleven
en eindelijk zelf te gaan leven?
(5 december 2007)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten