Soms elkaar traag afwisselend, veel te traag naar onze zin. Soms razendsnel omslaand. En soms wonderlijk tegelijk. Leren de schoonheid van beide te zien en de onnoemelijke levenskracht van het geheel te kunnen ervaren, dat is voor mij een Levenskunst met een hoofdletter L. Daarin schuilt een enorm vermogen om te voelen dat je lééft. En dat is volgens mij wat ons allen drijft, nog meer dan het verlangen gelukkig te zijn.
Stel je maakt een wandeling. Het is een bewolkte, maar tot nog toe droge dag. Opeens breekt de zon door. Maar er nadert tegelijkertijd ook een grote donkere wolk. Vast die bui die voorspeld was. Wat doe je? Loop je direct door naar huis en baal je als je toch nog nat wordt?
Of sta je even stil, geniet met volle teugen van die tien kostbare minuten zon, lacht om de regen die toch wel valt, en geniet van de warme douche of trui erna?
