Het sprookje van de hokjesgeest

"En dan moeten die miljarden, door de natuur zo oneindig divers en wonderschoon uniek gemaakte individuen, binnen die nauwe, bekrompen menselijke hokjes en normen nog de beweging die leven heet, zien te maken... Het mooie is, dat kan gewoon. Want die hokjes en normen zijn niet meer dan sprookjes die mensen elkaar vertellen. De schepping van de natuur is wellicht iets reëler. Wie dat eenmaal begrijpt, het lef heeft om uit de collectieve illusie te stappen, de taal van zijn eigen hart en ziel leert verstaan en verantwoordelijkheid neemt voor zijn eigen bestaansrecht, ontdekt dat buiten de grenzen van de normen en binnen die van de eigen waarden, het leven pas werkelijk begint. Juist ook omdat vanuit die eigenheid we elkaar in verbinding en afstemming, in plaats van vanuit protocol, kunnen ontmoeten, in onvoorwaardelijk respect voor zowel onszelf als de ander." Fragment uit mijn (ge)dag(ten)boek