Portret

Reigers behoren tot mijn favorieten. Ze hebben een prachtige markante kop, met een soms ronduit kwaadaardige blik, die je door hun nonchalant zwiepende kuif echter niet echt serieus kunt nemen. Maar ze fascineren me vooral vanwege het eindeloze geduld waarmee ze bewegingloos in het water turen, tot ze als een pijl als een boog dat ene visje grijpen. Als ik dat eens kon vastleggen. Maar om te beginnen zou ik al heel blij zijn als ik eens een scherpe close up kon maken, want zodra je stil gaat staan, vliegen ze weg.

Na het zoveelste wazige snapshot zag ik vanmiddag mijn kans. Aan de overkant van de sloot, net ver genoeg en niet te ver weg, stond een heer of dame, badend in het zonlicht te vissen. Er stond ook nog een paaltje bij wijze van statief, dus dit moest 'm worden. Na driekwartier doodstil hurken tussen de brandnetels, met gevoelloze benen en sterretjes voor m'n ogen, had ik hem dan eindelijk, met vis en al. Uiterst voldaan ging ik naar huis.

Daar bleken de foto's verre van scherp. Waarschijnlijk door overbelichting. Jammer. Maar het eerdere snapshot uit de losse pols blijkt een dijk van een portret te hebben opgeleverd. Je moet er even op klikken om hem in het groot te bekijken. 'T is me er een he?