Luid piepend zwommen ze door de sloot, angstig om zich heen kijkend, hun kleine pootjes trappelend als bezeten.
In mijn beschermingsdrang ben ik ze een tijdje gevolgd. Maar wat kon ik doen? Het liefst had ik ze mee naar huis genomen. Maar het schijnt dat de ouders ze vaak terug vinden.
Niet vader en moeder eend, maar wel de buizerds werden gealarmeerd door het hulpgeroep. Een lekker hapje, voor ieder één. Ze circelden een tijdje rond, maar durfden niet tot de aanval over te gaan en na een tijdje gingen ze weer weg.
Mama? Nee, dit was hun mama niet. Moeder meerkoet tolereerde de weesjes eventjes in haar buurt, maar wie te dichtbij kwam werd gepikt. Toen gingen ze maar weer verder.
Uiteindelijk heb ik ze met pijn in mijn hart toch achter gelaten, overgeleverd aan de natuur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten