Spiegelreflexmonster

Dankuwel blauwe envelop. Sinds afgelopen weekend ben ik de blije en stiekem ook trotse eigenaar van een Nikon D90 spiegelreflex camera, een Sigma 17-70 mm standaard objectief en een Nikon 70-300 mm teleobjectief.

Blij, maar ook een beetje geintimideerd. Wat een monster, vergeleken bij mijn oude compact! Zaken als licht, scherptediepte en contrast zijn niet meer wat ze waren. Nu was dat ook precies de bedoeling, want ik begon steeds meer tegen de grenzen van ISO, diafragma en sluitertijd aan te lopen. Maar met al die nieuwe mogelijkheden blijken foto's dan wel vele malen mooier te kúnnen, maar niet te hóeven worden.

Ik ben dus nog een beetje ongeduldig als het gaat om het resultaat. Maar het fotograferen zelf is een waar genot. Zoveel uit te proberen, zoveel aha-erlebnissen. Het fotograferen met een spigelreflex is echt veel moeilijker, maar eigenlijk juist daardoor ook veel leuker.

Supervage achtergronden bij een kleine scherptediepte

Haarscherpe portretten, mooie, realistische kleuren, met ook bij weinig tele nog een mooi scherptecontrast tussen onderwerp, voor- en achtergrond